dat is eigenlijk best aardig, lastig voor de niet Nederlanders. Eigenlijk is het kleurrijker om vanuit verschillende stemmingen, diverse talen te schrijven, hoewel ik bijna geen nederlands spreek, behalve met de meisjes en met Wim, blijft schrijven een fluitje van een cent in de taal waarmee je bent opgegroeid. Met alle talen die hier in huis worden gesproken en de vele scholen die zijn doorlopen door de meisjes is het bestaan van een enkele schrijf - en / of spreektaal al lang geen onderwerp meer.
Er is ook geen gevoel van ontheemd zijn of ons verloren voelen aan het spreken en schrijven in verschillende talen. Wonen in verschillende landen, eten aan verschilende tafels, luisteren naar talen en leren van al die aspecten, maakt het leven veelomvattend, kleurrijk en cosmopolitisch.
Het is een verrijking zondermeer om dit te beleven,
ik geloof niet dat de meisjes zich verlaten voelen, een gevoel van wortels niet kennen: Third Culture Kids, maar wel gelukkig.
Koffers pakken, vertrekken, bagage uitpakken, je plek inrichten, contacten maken, vrienden vinden, een nieuw pad bewandelen.
Mis ik Rabat?
Verlang ik naar Lausanne?
Is Cassis de beste plek geweest?
Peking is dat een bestemming om naar terug te gaan?
London, zou ik hier kunnen blijven?
Het zijn allemaal plekken, met elk heb ik banden en deel ik herinneringen.
Elke keer opnieuw ga je over toppen en dalen, onthechten, hechten, thuis voelen, socialiseren, nieuwe mensen, andere rituelen, locals en expats, dichtbij ver weg, wakker worden midden in de nacht en je weet dat je thuis hoort op de plek waar je woont, home is where the heart is.
Voor mij.