Zineb

De hulp is vertrokken. De jonge vrouw Zineb. Nu in Italie, haar voorlopig nieuwe vaderland. Een plek ten Noorden van Milaan, het moet daar koud zijn, voor haar in elk geval, komend uit de warme streken van Marokko. Het is nu twee weken geleden. Haar laatste werkdag was als verward en ongeordend als alle voorgaande weken. Zineb wist al langer, dan dat ze wilde, dat het vertrek naar Italie aanstaande was. En dat was een gedachte die haar aan het huilen bracht, tot eindeloos en roekeloos telefoneren verleidde, vanaf onze huis telefoon gedurende vele maanden. Haar hoofd leek niet meer te functioneren op de manier zoals dat het geval was gedurende de afgelopen achttien maanden dat ze bij ons vertoefde. Tot onze spijt. Het lijkt dat het haar vooruitzicht was, lang bekend en geregeld door verschillende familie leden. Een tante had, zo vertelde zij mij, niet lang voordat ze ons verliet, het contact met haar huidige echtgenoot gelegd en ook had deze tante het vertrek gestimuleerd naar Bella Italia. Hoewel ik wist dat ze aan het weggaan was, leek het allemaal te snel en ondoordacht. Nu, gisteren, een bericht van haar uit Bergamon. Een gebroken tekst als een teken van leven. Haar laaste woorden bij vertrek waren dat ze over zes maanden weer voet op Marrokkaanse bodem wilde zetten. Haar man leek overtuigd van haar onoverkomenlijke twijfels, kwam naar Rabat om haar te halen, bezorgd, gewoon wantrouwend dat zijn jonge echtgenote eieren voor haar geld zou kiezen. Onbegrijpelijke mysterieuse verhalen. Zo dicht bij, in ons eigen huis, zo ver weg, in mijn gedachten, mijn gevoel over vrouwen en hun rechten, we hebben haar niet kunnen overhalen, we staan met lege handen, ik wens haar een mooi leven.