Het azuurblauw van het water geeft licht, haar spiegeling is door de zon verzilverd en gouddraad spint aan de horizon. De lange draden vloeien geruisloos over het oppervlak. Ik laat me zachtjes meedeinen en vraag me af welke kant ik op ga. De zee die ik lief heb, is nu te ver bij me vandaan. Ik voel me verward bij de ontdekking dat ik haar niet op elk moment terug kan zien. Het diepe zwart gekleurde water van de oceaan is mij minder lieflijk gestemd en lijkt roekelozer om te gaan met haar kabaal als zij haar golven stukslaat op de stranden bij Temara. Daar loop ik over de donkere zandplaten en gladde bewierde stenen en rotsbokken die soms verkoold lijken onder een alles verslindende gloedstroom van lava. Maar dat kwam hier niet voor, geen vuurspuwende vulkaan aan deze kant van de oceaan. Daarover heb ik nooit gehoord. Mijn Zee is blauw, azuurblauw, waterig, doorschijnend op de plek waar ik mijn voet half op het zand zet en net in het water laat verdwijnen. Als ik verder waad dan wordt het blauw kobalt, intenser gekleurd en flikkert een flauw schijnsel in de verte. Als ik omdraai naar het strand en daar de meisjes zie, eentje wuift, haar zusjes zijn opgegaan in hun spel, loop ik langzaam terug en merk dat mijn onderbenen als steen zo koud voelen.
Blauw