Onmiddelijk is nooit snel genoeg. Vertraagd lijkt wel mijn beleving vandaag. Van een dag zoals zovele andere dagen, maar toch het valt me op. Nu terwijl ik denk aan een intervieuw met de kleinzoon van Renate Rubenstein. De duur aan onze tijd gegeven, is zo kort, zo weinig in de lange tijdsbalk van het oneindige, het heelal misschien, de sterren, de kwetsbaarheid van het bestaan. Niet minder dreigend. Soms als ik denk aan het kortstondige van het moment, een uurtje voor het slapen gaan of wachtend aan de poort, de gate bij school. Mijn dochters die opgaan in de snelheid van het moment, een ogenblik dat al voorbij is. Nu direct, onmiddelijk, een afscheid en tot morgen. De portieren van de auto gaan open, tassen en gelach, een hongerig gevoel, uitgelaten gezichten achter een tijdschrift, in een boek, geleund tegen een raam. Vluchtigheid, zo tastbaar, op mijn voorhoofd als de vochtigheid in de witgekleurde watten lucht, katoenen deken. Vandaag, zomaar, misschien wel een bijzondere dag, zeker niet als een andere dag.
Carpe diem met Pippi