Z, het meisje, ons Marokkaanse meisje in huis.
Z zou getrouwd zijn. Dat is wat ze ons verteld. Dat is ook werkelijk zo. Zineb haar man woont in Italie. Z heeft haar papieren rond, ze kan zodra de vliegtickets zijn gekocht, vertrekken. Op weg naar het getrouwde, nieuwe en onbekende leven. Ik voel haar pijn.
Een papieren huwelijk, maar niet echt. Z heeft het consequent over 'elle', maar dat is heel Marokkaans. Men verwisselt het mannelijke en het vrouwelijke constant. Niet enkel de ongeletterden, het is in de hele samenleving zo, lijkt het. Het lijdt tot verwarring, soms, maar bovenal tot lachwekkende siituaties, charmant.
Z vertelde me dat ze wel een tiental keren met 'elle' heeft gegeten. De druk wordt opgevoerd vanuit de familie. Z zal moeten vertrekken, al hoewel ze twijfelt over haar toekomstige leven. Ik voel haar eenzaamheid, haar eenzame strijd. Haar zusje belde gisteren. Z vertrok vrij snel, na een douche richting huis. Haar zus heeft haar klaarblijkelijk nog eens uitgelegd dat ze naar haar man moet luisteren. Z moet van haar man ophouden met werken in huizen en bij haar schoonouders gaan inwonen. Z vertelde me dat haar 'mari' in Italie veel geld gaat verdienen. En dan koopt hij een groot huis. Daar wonen we dan samen.