Onthechting

De lucht. Europa. De onregelmatige, maar zachte lijnen van de wolken, contouren die een continent begrenzen. Zij lijken me in het vage zonlicht plotseling zo begrijpelijk. Waarom kijk ik omhoog, hoog naar de hemel. Vandaag lijkt het alsof ik beelden scherper waarneem.
Maak ik me los van mijn omgeving?
Is mijn leven in deze Noord Afrikaanse stad binnenkort voorbij?
Welke impulsen sturen mijn blik?
Mijn oppervlakkige waarneming maakt geleidelijk plaats voor een exclusieve en betrokken observatie. Zodanig dat het aanschouwen mij leegzuigt en vermoeit, maar mijn geest helder maakt. Extra zuurstof, helder denken en meer focus. Scherpe blik en een geslepen potlood punt.

Een wolkendek als spiegel, ver weg en soms dichtbij. Ik hoor stemmen, maar bij wie ze horen, weet ik niet. Aan de hoge hemel beleef ik houvast, de stemmen die ik opvang zijn verwarrend, beangstigend en leiden me af. Ondoorgrondelijk: het leven, mijn gedachten. Soms voelt ver weg beter.