Fluitje

Een man op een fiets met een fluitje in zijn mond. We rijden in de auto en zijn op weg naar school. Hoewel het woensdag is, is de chaos op de weg noemenswaardig. Eigenlijk is de woensdag verkeertechnisch gesproken een rustige dag omdat veel Franstalige scholen geen les geven op de middelste dag van de werkweek. Maar vandaag is het hectiek. Dit is precies een begin van de dag, zoals ik het heel dikwijls beleef in Rabat. Zelden of nooit een dag die zich soepel voortschrijdt. Immer is daar een verrassing; slagroom op je jurk. Het pakt, zo lijkt het, bijna altijd anders uit dan dat je van te voren had bedacht. Te planmatig te werk, is hier geen optie.

We beleven nog eens wat. En tegelijkertijd wen je aan alles dat je ziet. Dagelijkse indrukken verzuilen in routine als je niet oppast. De gekke dingen van alledag, kronkels misschien, zoals Carmiggel die opschreef. Elke dag is een notitie waard. De slordige illusie van tijd en de onzorgvuldigheid waarmee ik de dagen dikwijls tussen mijn vingers door laat glippen, maken dat ik het optekenen van gebeurtenissen te vaak nalaat of vergeet. Gewoon te lui ben en andere prioriteiten stel.

De man met het fluitje fietst tussen en tegen de stromen gemotoriseerd verkeer door. Op één van de drukste verkeersknooppunten van Rabat. Alle attennes zijn gespitst om de kruising zonder aanrijdingen en teveel tijdsverlies te overwinnen. De man op de fiets, blaast op zijn fluitje. Het is een oudere man met een hoed op, verdwaast, zo lijkt. Hij fietst stoicijns van de ene kant van de kruising dwarsover naar de andere kant van de rotonde. Ik sluit me af en hoor geen verkeer meer om mij heen, luister enkel nog naar het hoge geluid van het eenzame fluitje. Het lawaai is opgehouden. De man op de fiets, een verstild beeld. Hij fietst in zijn eigen tempo en blaast met korte uithalen op zijn fluitje. Hij laat zich door niemand gek maken.