Groenten man.
Stand.
Het hele clubje van werkers zit te eten. Ik val midden in hun maal. Een laag tafeltje, een houten standaard met een zilverkleurig rond blad op de standaard. Een grote ronde schaal, couscous, kip en groenten. Om beurten pakken ze met hun duim en wijsvinger wat uit de schaal en verorberen dat smakelijk. het is een fraai gezicht. 5 mmannen om een laag tafeltje, halverwege de middag, het is al voorbij 4 uur.
Ik heb groene appels nodig. harde zure groene appels. Dat willen de meisjes in elk geval. Die zijn het lekkerste. Ik wens de mannen een 'bon appétit', net geen Julia Child situatie. Toch moet ik sinds de film altijd aan haar denken.
Kan het straks? Ja, geef ons tien minuten.
Eh nee, toch liever nu
Ja knik ik, ik ben in haast. Ik moet namelijk over een half uur skypen met mijn zusje. En dat lijkt niet gemakkelijk te organisren tussen Nederland en Rabat. Of misschien ligt dat alleen aan ons beiden.
Appels, twee kilo en gember wortel, verse gember.
Ze hebben met hun handenn zitten eten, doen dat nog, terwijl ze mijn appels pakken.
Een groepje mannen, ik ken ze al zo lang. De bezetting van mijn groentenwinkel is wisselend, maar uiteindelijk keert iedereen altijd weer terug.
De gember, een week geleden kon ik het niet meer krijgen. Volgens één van de verkopers hadden de chinezen de toevoer van gember gestopt, of gewoon niet het seizoen misschien. Dat laatste is zeker niet waar, ik werk met recepten uit de larousse en dat zijn recepten voor dit jaargetijde en dan heb je gember nodig, alsof dat een waarheid is.
Nu zijn er grote hoeveelheden gemberwortel, een grote berg zelfs.
Gelukkig want ik moet mijn jam maken.
En mijn pompoen chutney.
Nee betalen kan later niet nu. Morgen. Inch'allah.
Wat een feest!
Gewoon de appels en de prachtige oosterse gember alavst mee naar huis, dat waarvoor ik kwam. En betalen dat kan eigenlijk ook wel later.
Inch'allah.
Wat een prachtig land, wat is dit, dat dit nog bestaat.
Stand.
Het hele clubje van werkers zit te eten. Ik val midden in hun maal. Een laag tafeltje, een houten standaard met een zilverkleurig rond blad op de standaard. Een grote ronde schaal, couscous, kip en groenten. Om beurten pakken ze met hun duim en wijsvinger wat uit de schaal en verorberen dat smakelijk. het is een fraai gezicht. 5 mmannen om een laag tafeltje, halverwege de middag, het is al voorbij 4 uur.
Ik heb groene appels nodig. harde zure groene appels. Dat willen de meisjes in elk geval. Die zijn het lekkerste. Ik wens de mannen een 'bon appétit', net geen Julia Child situatie. Toch moet ik sinds de film altijd aan haar denken.
Kan het straks? Ja, geef ons tien minuten.
Eh nee, toch liever nu
Ja knik ik, ik ben in haast. Ik moet namelijk over een half uur skypen met mijn zusje. En dat lijkt niet gemakkelijk te organisren tussen Nederland en Rabat. Of misschien ligt dat alleen aan ons beiden.
Appels, twee kilo en gember wortel, verse gember.
Ze hebben met hun handenn zitten eten, doen dat nog, terwijl ze mijn appels pakken.
Een groepje mannen, ik ken ze al zo lang. De bezetting van mijn groentenwinkel is wisselend, maar uiteindelijk keert iedereen altijd weer terug.
De gember, een week geleden kon ik het niet meer krijgen. Volgens één van de verkopers hadden de chinezen de toevoer van gember gestopt, of gewoon niet het seizoen misschien. Dat laatste is zeker niet waar, ik werk met recepten uit de larousse en dat zijn recepten voor dit jaargetijde en dan heb je gember nodig, alsof dat een waarheid is.
Nu zijn er grote hoeveelheden gemberwortel, een grote berg zelfs.
Gelukkig want ik moet mijn jam maken.
En mijn pompoen chutney.
Nee betalen kan later niet nu. Morgen. Inch'allah.
Wat een feest!
Gewoon de appels en de prachtige oosterse gember alavst mee naar huis, dat waarvoor ik kwam. En betalen dat kan eigenlijk ook wel later.
Inch'allah.
Wat een prachtig land, wat is dit, dat dit nog bestaat.