Partijtje tennis. De baan ligt half in de schaduw. Dus wisselen we om na elke set. Het zonlicht in Rabat is altijd scherp en oogverblindend zoals nu in de herfst. De banen liggen op een terrein midden in een residentiele woonwijk. Vlakbij één van de koninklijke paleizen. Het lijkt eeen botanische tuin deze tennisclub. Sinaasappel-, hybiscus-, jasmijn- en bananenbomen staan langs de verschillende banen en de hagen met bloeiende bloemen bedwelmen de spelers. Een lustoord. Een paradijslijke tuin.
Sinds kort wordt de Rabatse jeugd hier in de sport onderwezen. Veel scholen hebben geen accomodatie voor enige sportieve activiteit en nu heeft de club terreinen afgestaan voor een aantal dagdelen per week aan scholen uit de buurt. Als ik de baan oploop is daar tegenwoordig het lawaai van sportende jonge mensen, geroep en geschreeuw en hard geren. Er zijn basketbalvelden bovendien en een zwembad. De baan waar ik speel ligt tegen de achterkant van het complex gedrukt. Langs de baan loopt een strook grond, een grasstrook. Er staat een bankje langs het hekwerk dat de strook afscheidt van de straat er juist achter. Deze bank lijkt een trekplaats voor jonge helden, Marokkaanse jongeren. Jonge jongens die als ballenraper of baanveger wat dirhams verdienen. Vaak willen ze helemaal niets verdienen, geloof ik, dan rapen we de ballen zelf, zoals ik dat gewend ben. De jongens die op de bewuste bank hangen, liggen kif te roken. Wij, mijn duitse tennismaatje en ik spelen ons wekelijkse spelletje, zij roken in alle rust. Wij genieten allen op onze eigen manier van deze lommerrijke Vrijdag. De dag van het belangrijkste wekelijkse gebed. De kifwalm trekt over de baan. Ik sla mijn ballen nogal eens uit vandaag. Een eindje verderop onder de fruitbomen, in de schaduw verpoost de jongelui, zuigend aan een joint. Muziek op hun hoofd zo luid dat ik serveer op de beat van een Arabische rapper. Surrealistisch. Marokko. Volgende week speel ik weer een partijtje tennis.
Sinds kort wordt de Rabatse jeugd hier in de sport onderwezen. Veel scholen hebben geen accomodatie voor enige sportieve activiteit en nu heeft de club terreinen afgestaan voor een aantal dagdelen per week aan scholen uit de buurt. Als ik de baan oploop is daar tegenwoordig het lawaai van sportende jonge mensen, geroep en geschreeuw en hard geren. Er zijn basketbalvelden bovendien en een zwembad. De baan waar ik speel ligt tegen de achterkant van het complex gedrukt. Langs de baan loopt een strook grond, een grasstrook. Er staat een bankje langs het hekwerk dat de strook afscheidt van de straat er juist achter. Deze bank lijkt een trekplaats voor jonge helden, Marokkaanse jongeren. Jonge jongens die als ballenraper of baanveger wat dirhams verdienen. Vaak willen ze helemaal niets verdienen, geloof ik, dan rapen we de ballen zelf, zoals ik dat gewend ben. De jongens die op de bewuste bank hangen, liggen kif te roken. Wij, mijn duitse tennismaatje en ik spelen ons wekelijkse spelletje, zij roken in alle rust. Wij genieten allen op onze eigen manier van deze lommerrijke Vrijdag. De dag van het belangrijkste wekelijkse gebed. De kifwalm trekt over de baan. Ik sla mijn ballen nogal eens uit vandaag. Een eindje verderop onder de fruitbomen, in de schaduw verpoost de jongelui, zuigend aan een joint. Muziek op hun hoofd zo luid dat ik serveer op de beat van een Arabische rapper. Surrealistisch. Marokko. Volgende week speel ik weer een partijtje tennis.